Językoznawcy wywodzą nazwę Miechucino od staropolskiego imienia Mieścisław, właściciela osady rycerskiej. Założona w 2 poł XIII w. pod patronatem norbertanek żukowskich parafia w Chmielnie obejmowała zasięgiem także Miechucino. W okresie krzyżackim, kiedy upadło znaczenie kasztelanii chmieleńskiej, Zakon  siedzibę władzy wójta przeniósł do Miechucina, a następnie do Mirachowa, które po pokoju toruńskim na kolejne stulecia stało się siedzibą starostwa. Miechucino odnotowano w krzyżackich dokumentach z 1399r., w Wielkiej Księdze Czynszowej w 1437 r. i jeszcze kilkukrotnie.

W 1565 r. wieś liczyła 13 włók, z których cztery były puste. W 1761 r. Ignacy Przebendowski, starosta mirachowski, powierzył sołectwo miechucińskie Adamowi Formelli na 50 lat. 

    W protokole wizytacyjnym biskupa włocławskiego Hieronima Rozdrażewskiego, wieś została  wymieniona w granicach parafii w Chmielnie i taki stan utrzymywał się do 8 grudnia 1981 r., kiedy to ordynariusz chełmiński biskup Marian Przykucki erygował parafię                      św. Wojciecha w Miechucinie. Posługę duszpasterską powierzył proboszczowi ks. Janowi Lichosytowi. Powołanie parafii poprzedziło wzniesienie tymczasowej kaplicy. Inicjatorem przedsięwzięcia był proboszcz chmieleński ks. Franciszek Koska. 28 maja 1981r., w czasie przemarszu tradycyjnej pielgrzymki kościerskiej na kalwarię wejherowską poświęcił krzyż oraz teren pod budowę kościoła. Już 29 października 1981r. biskup Marian Przykucki poświęcił kaplicę. O zaangażowaniu parafian i operatywności proboszcza najlepiej świadczy fakt konsekracji kościoła i ołtarza 17 czerwca 1984r., której dokonał biskup Marian Przykucki. Tegoż roku, 2 stycznia na prośbę proboszcza ordynariusz chełmiński ustanowił drugim patronem świątyni św. Brata Alberta Chmielowskiego. W latach 1985–86 zakończono rozbudowę plebanii z salkami katechetycznymi. Dzieło upiększania świątyni podjęli kolejni proboszczowie – ks. Czesław Wierzbicki, a następnie ks. Andrzej Karliński, kontynuuje ustanowiony w 2002 r. proboszczem ks. Piotr Grabowski. Jego staraniem w 2010r. wykonano kamienne posadzki i okładziny ścian we wnętrzu.
    Kościół utrzymany w stylistyce modernistycznej, salowy, kryty dwuspadowym dachem, poprzedza portyk. Ascetyczne wnętrze jest przestrzenią formacji duchowej wiernych realizowanej przez proboszcza ks. Piotra Grabowskiego poprzez sprawowanie liturgii ubogaconej służbą ministrancką i śpiewem scholii oraz modlitwę Żywego Różańca. Aktywność wspólnoty dopełnia posługa szkolnego i parafialnego koła Caritas rozwijająca charyzmat św. Brata Alberta, współpatrona parafii.

Na podstawie: „Kościoły Diecezji Pelplińskiej” tom III, s.116, wyd. Ikona